Mooi...?

Schoonheid,schoonheid.

                      Wat stelt dat nou voor?

Als je je van binnen lelijk en verrot voelt.

Door en door.

Noem mij maar lelijk, dom of te klein.

Zo ben ik geboren en zo zal ik zijn.

Ik ben wie ik ben.

Ik ben een mens.

Ik ben geen freak.

Ik leef, 

want ik adem.

Dus ik ben uniek!

Vrijdag 4 november gingen Nina, Jolien en ik naar een tentoonstelling in de bib van Dendermonde. Deze tentoonstelling werd georganiseerd door RASA. 

RASA ziet cultuur als een basisrecht voor kinderen en jongeren. Ze willen kinderen wegwijs maken in beeldende kunst die blijft nazinderen, dit omdat omdat die beeldende kunst kijken rijker maakt, nieuwe ervaringen schept, confronteert en het gezichtsveld verruimt. Daarvoor is het ook belangrijk dat elke aanraking met kunst aangenaam is en goed omkaderd wordt. Dat is waar RASA voor zorgt. En om een zo breed mogelijk publiek te bereiken, trekt RASA met zijn projecten rond. 

De tentoonstelling die wij bezochten heet 'MOOI' en ging over de kwetsbare schoonheid. Tijdens de tentoonstelling zouden we op zoek gaan naar het geheim van de schoonheid. 
Maar wat is schoonheid? En is dit voor iedereen gelijk? Is schoonheid eigenlijk wel belangrijk? 

We werden om 15 uur ontvangen in de bib van Dendermonde. Een grote trap lachte ons toe. We kwamen binnen in de zaal en meteen zagen we een aantal kunstwerken. Sommigen trokken de aandacht, anderen leken op te gaan in de omgeving. 

We waren met 10: 3 studenten secundair onderwijs, 4 studenten lager onderwijs en een moeder met 2 kinderen van 10 jaar. 
De begeleidster nodigde ons uit rond een lange tafel te gaan staan. Daar stelde ze een aantal vragen waar we vrij op mochten antwoorden: Wat is schoonheid? Waaraan denk je als je dat woord hoort? Wat vind jij mooi? Vinden anderen dat dan ook mooi? ...? 

Nadien kreeg iedereen een kaartje waarop een filosofische vraag stond. Deze vraag had ook met schoonheid te maken, bv. Is schoonheid belangrijk? Kan een kunstenaar zijn werk ook lelijk vinden? ...? Hierover mocht iedereen even nadenken en dan kan je daarover vrij praten in groep. 

Daarna kreeg iedereen een doosje waarin een ring zat. Die ring had geen steen, maar een bepaald voorwerp. Je moest dat voorwerp bekijken, betasten, ... en dan mocht je in de ruimte op zoek gaan naar een kunstwerk dat volgens jou bij je ring hoorde. Zo werden achteraf de kunstwerken besproken. 

Tot slot kreeg iedereen een (lege) postkaart. Daarop mocht je iets schrijven aan een bepaalde kunstenaar die zijn werk tentoonstelde. Dat kaartje werd dan ook aan die kunstenaar gegeven. 

Een werk van Margi Geerlinks (NL) dat ook 

te zien was op de tentoonstelling. 

Op haar foto's wil ze tonen hoe oud 

of jong iemand is, of zou willen zijn. 

Zoals je al kon lezen, zat de rondleiding boordevol activiteiten. Dit zorgde ervoor dat we als bezoekers zeer veel zelf bezig waren en ook zelf veel moesten nadenken. Dit vond ik persoonlijk een zeer groot pluspunt. Uit mijn eigen kindertijd herinner ik me saaie rondleidingen waarbij een gids steeds vertelde en waarbij we zelf stil moesten zijn en luisteren. Ik ben dan ook ontzettend blij dat dit veranderd is. Wanneer je als kind (maar ook als volwassene) zelf kan ontdekken, zelf op zoek kan gaan naar antwoorden, zelf kan gaan nadenken, kan je, mits enige begeleiding veel verder komen, veel meer geprikkeld worden. 

De doelgroep voor deze tentoonstelling zijn kinderen van 9 tot 12 jaar. De minimumleeftijd die gesteld wordt, vind ik zeker correct. Kinderen die jonger zijn dan 9 hebben vaak nog niet zo'n kritische zin en bovendien is het onderwerp ook zeer filosofisch en zeker niet makkelijk. De maximumleeftijd die de organisatie toepast, vind ik niet correct. Ik weet natuurlijk niet met welke bedoeling ze dit doen, maar ik vind dat elk kind, elk mens dat ouder is dan 9 verrijkt kan worden door de tentoonstelling en de bijhorende begeleiding. Ook ikzelf heb mijn grenzen verlegd, mijn denkwereld verruimd. 

Bob Verschueren (B) werkt met 'afval' uit de natuur. 

Hij vindt dat niets verloren mag gaan, net zoals het er 

in realiteit aan toe gaat: alles sterft maar komt terug, 

het groeit, het sterft weer en komt opnieuw terug. 

Hij bewerkt deze natuur en maakt er, zoals hij ze 

zelf noemt, 'vegetale miniaturen' van. 

De begeleidster deed haar best ons goed te begeleiden in onze zoektocht. Toch vond ik persoonlijk dat ze de kinderen vaak in een bepaalde richting stuurde. Misschien wist zij uit ervaring dat het anders de verkeerde kant opgaat, maar ik had het gevoel dat zij echt wel mee konden, dat ze wisten waarover ze praten en dat bovendien er geen 'verkeerde kant' bestaat. 

Wel gaf ze steeds een verstaanbare, klare, duidelijke uitleg bij de kunstwerken en ze liet ook steeds duidelijk merken dat geen enkel antwoord fout is, dat je iets ook lelijk mag vinden, dat je je eigen mening mag hebben. 

Ze zijn met zijn tweeën en bouwen een 

wonderland van verhalen en sprookjes 

vol fantastische figuren en decors. De werken 

van Richard Selesnick en Nicolas Kahn (USA) 

nodigen je uit om je fantasie de vrije loop 

te laten. 

De tentoonstelling was een zeer leerRIJKE ervaring. Wanneer je ooit de kans hebt, zou ik zeker zeggen die te grijpen! Je wordt overdonderd en de indrukken blijven zeer lang nazinderen... Wat moeten kinderen dan wel niet ervaren...?